Afgelopen zondag speelde ik met mijn band in ‘t Kerkje van Ellesdiek. Ellewoutsdijk, Ellesdiek in ‘t Zeeuws, is met haar 400 inwoners het kleinste dorp in de Zeeuwse gemeente Borsele. Middenin het dorp staat, zoals je kunt verwachten van een dorp in de Nederlandse bible belt, een kerkje. Sinds een fusie van gemeentes in 2001 wordt het kerkje alleen niet meer gebruikt voor kerkdiensten. Een stichting kocht het gebouw op en startte er een sociaal-cultureel centrum met een filosofie waar de rest van de wereld nog wat van kan leren. De Ellesdiekers zijn namelijk trots op hun roots, maar accepteren iedereen in hun kring en steken hun handen graag uit de mouwen voor een ander. “Me gelôve nie zo in muren en verdeêld’eid.”
Mijn vader, waar ik muziek mee maak, komt uit Zeeland. Hij zingt over de Middelburgse straten waar hij als jongetje ronddwaalde, de school waar hij vanaf werd getrapt en de stamkroeg die nu mijn eigen stamkroeg is. Het trots zijn op zijn Zeeuwse roots maakt dat zijn muziek goed paste in ‘t Kerkje van Ellesdiek. “Zeêland, Zeêeuwen en Zeêeuws è d’r een streepje voor. Nie om wat vremd is te weren, mae om wat a dichtbie is te eêren!”
Het kerkje wordt helemaal draaiende gehouden door vrijwilligers. Er liepen zeker wel 10 dames en heren rond die alles regelden, broodjes smeerden voor de bands, koffie en thee klaarzetten voor het publiek, alle bezoekers verwelkomden, flyers uitdeelden en ga zo maar door. De backstageruimte is het decor voor een prachtige film vol uitersten: de zangers bediscussiëren wereldartiesten terwijl plat Zeeuws-sprekende dames hen een kopje koffie inschenken en een broodje salami aanreiken. Een grote schaal met koeken komt tevoorschijn van onder een theedoek. Echte Ellesdiekers, koeken gevuld met appelspijs, gebakken in de vorm van de kerk. Ondertussen wordt er nog een basgitaar gestemd. Rock en roll op z’n plattelands. Wat een heerlijke omgeving.
Aan het begin van het concert stapt een vrouw van de organisatie het podium op met een aantal mededelingen. Er waren namelijk een aantal oudere dames naar ‘t kerkje gebracht om het concert mee te maken, maar deze moesten aan het einde van de dag weer ‘naer ‘uus’. “Is ‘ter iemand die mevrouw de Visser teruh naer Hoedjeskerreke kan bringen?” Een andere dame moest terug naar Wemeldinge. Wie kon de dames een lift geven? Verschillende handen gingen omhoog. “Kieken julder even goed naer mekander, dan weten je straks of waer of je naertoe moet!” En zo geschiedde. Het concert begon, het publiek was muisstil, af en toe glinsterden er wat tranen in wat ogen, en na elk nummer klonk er een daverend applaus uit de jonge en oude handjes van Zeeuwen én niet Zeeuwen. “Ok van wat vadder wig, soms zelfs van buuten de previnsie”.
Een van de nummers die we speelden heet Power of Song. Het nummer is geïnspireerd door Amerikaanse folklegende Pete Seeger, die onder andere We Shall Overcome schreef, en dit nummer past als een puzzelstukje in de setting van ‘t kerkje. Het contrast lijkt groot: wat is er nou voor link tussen een wereldberoemde Amerikaan die in 2009 nog optrad tijdens de inauguratie van Barack Obama en een kerkje in het kleinste dorpje van Borsele? Denk nog maar eens aan de tekst van Woody Guthrie die Seeger zong op de trappen van het Lincoln Memorial: This land is your land, this land is my land […] This land was made for you and me. In dit geval niet van California tot New York Island, maar van Ellesdiek tot Erremuu. De saamhorigheid, het gemeenschapsgevoel en de gelijkheid waar Seeger voor stond komen mooi tot z’n recht in Ellesdiek, waar het niet uitmaakt waar je vandaan komt of wat voor religie je beoefent. “Me gelôve nie zo in muren en verdeêld’eid. En zò groôt bin de verschillen tussen kattelieke en prottestanten en mensen die a ‘nergenst an doe’ noe toch ok wee nie?!”
Na afloop van het concert rijdt het team van vrijwilligers een bar de zaal in met bier, wijn, en jus d’orange. Mevrouw De Visser werd netjes naar Hoedjeskerke gebracht. De overgebleven Ellesdiekse koeken werden verdeeld (“nie te vee voor mien oh, ik bin ook maer alleene”) en de bands kregen een grote zak appels mee naar huis. Er wordt nog wat nagekletst door de vrijwilligers. Tijd voor elkaar is er altijd. “Me schienke een bakje koffie of thee, en d’r is aoltied wè iemand mie een luusterend oôre, voe a j’ nog es deur wil prate over ‘t eên of ‘t aare. Lit je ‘n arte mè spreke!”
Bron: ’t Kerkje van Ellesdiek
http://www.kerkje-ellesdiek.nl
LON 
Mooi stukkie, Lonneke! Perfect de sfeer en het karakter gepakt: ‘t Kerkje is zô Zììws as un bolus bie de koffie!
LikeLiked by 1 person