De in 2020 uitgekomen mini-serie Hollywood is een alternatieve geschiedenis van LA’s filmwereld in de jaren 40. De serie schetst enerzijds een romantisch beeld van de periode met stijlvolle outfits, klassieke auto’s en de lonkende droom naar roem, maar poogt tegelijk kritiek te uiten op de discriminatie, homofobie en seksuele intimidatie binnen deze exclusieve kringen.
Tijdens het kijken van deze serie ging ik door een aantal fases: van ongemakkelijk, naar enthousiast, naar zeer kritisch. In deze laatste fase bleef ik hangen na afloop van de serie. Ik opende mijn laptop om een stevige recensie te schrijven, tot ik wat meer onderzoek deed naar de makers en dit mij in verwarring achter liet.
Ongemakkelijk
Op eerste gezicht lijkt Hollywood een serie om gedachteloos bij weg te dromen. “De nodige dosis escapisme”, schreef Vogue Nederland en AD noemde de serie een “ultiem filmsprookje”. De hoofdrolspeler Jack Castello voldoet aan alle voorwaarden van een succesvolle hoofdpersoon (knap, wit, ambitieus) en de zwoele setting van het naoorlogse Hollywood sprankelt aan alle kanten. De eerste afleveringen draaien om Castello, die popelt om acteur te worden, en zijn bijbaantje bij een bordeel dat verhuld is als tankstation. Rijke en meestal relatief oude dames rijden langs het tankstation om zich door jonge jongens als Castello naar dreamland te laten voeren. De laconieke manier waarop dit geportretteerd wordt maakte mij ongemakkelijk. Draai voor de grap de sekse van klant en bediener eens om. Waarschijnlijk zou het hele concept dan een stuk problematischer lijken. Ik vraag me af waarom de serie kiest voor deze ogenschijnlijk kritiekloze sfeer.
Enthousiast
Na een aantal afleveringen verandert de focus van het plot: nu de ‘vrouw-van’ aan het hoofd van een invloedrijke filmstudio staat worden er andere beslissingen genomen tegen de backdrop van een gesegregeerd en homofobisch Amerika. De zwarte scriptschrijver Archie Coleman mag onder zijn eigen naam een film maken. Acteur Rock Hudson kiest ervoor om zijn seksuele geaardheid niet langer te verbergen en loopt hand in hand met zijn vriend over de rode loper. Actrice Camille Washington krijgt de kans om als eerste zwarte vrouw de hoofdrol van een motion picture te vertolken. Zowel Coleman als Washington worden in de serie bekroond met een Oscar. Een feit dat meer dan 60 jaar later pas werkelijkheid werd toen Halle Barry in 2002 de Oscar voor Best Leading Acress kreeg. In 2018 kreeg Jordan Peele als eerste zwarte schrijver de Oscar voor Best Original Screenplay.
Deze egalitaire ontwikkelingen in de serie maakten mij zeer enthousiast. De droomwereld die schrijver en producent Ryan Murphy (o.a. Glee, American Horror Story) creëert is er eentje waar ik graag in zou leven. Dat is namelijk een wereld waarin gelijkheid anno 2020 de norm zou zijn, waarvoor de basis in de jaren 40 al werd gelegd. Helaas blijft het bij een droomwereld. Halle Barry is tot op heden de enige zwarte actrice die ooit een Oscar kreeg voor een hoofdrol. Hetzelfde geldt voor de Oscar voor Best Original Screenplay die Jordan Peele in ontvangst nam. Ik begrijp de behoefte van Murphy om een wereld te creëren die beter is dan de werkelijke geschiedenis. Tegelijkertijd betwijfel ik sterk of Hollywood bijdraagt aan het waarmaken van diezelfde wereld.
Kritisch
De poster van Hollywood die in mijn Netflix app verschijnt is een foto van Jack Castello: filmster lach met putjes in zijn wangen. De poster vond ik vreemd. In mijn ogen draait de serie om Camille en Archie, twee personages die belangrijke geschiedenis schrijven. Maar toch is Jack Castello het personage die het plot aan elkaar rijgt. Dat terwijl hij een van de minst interessante personages uit de serie is. Hij is ‘de norm’ van Hollywood, de klassieke personage die we al zo vaak gezien hebben. Tegelijk krijgt zijn personage de meeste diepgang in de serie. We leren over zijn oorlogsverleden, zijn worstelingen om trouw te zijn aan een vrouw waar hij niet van houdt, zijn uit elkaar vallende huwelijk en de kinderen die niet van hem blijken te zijn. Castello krijgt de glansrijke rol van hoofdpersonage. Maar conformeert Murphy hiermee niet precies aan de ‘Hollywood norm’ waar hij tegen ageert? Waarom is Archie Coleman niet de personage die het plot draagt? Hij is immers de Oscar-winnende plotschrijver. Of Camille Washington, die met haar rol geschiedenis schrijft in de filmwereld?
Het doet mij lijken alsof Murphy zijn best heeft gedaan kritiek te uiten op de filmwereld waar wit en heteroseksueel de norm is, terwijl hij zelf de kans laat liggen om het anders te doen.
Daarnaast betwijfel ik sterk of het herschrijven van de geschiedenis een positieve bijdrage levert aan het debat over de normen van Hollywood. Het rooskleurige plaatje klopt niet. Discriminatie en homofobie zijn wonden die na honderden jaren nog steeds geïnfecteerd zijn. Door het verhaal van de geschiedenis te veranderen, is dat niet als het schminken van de wond die nog steeds niet genezen is? Ga je dan niet voorbij aan een eeuwenlange strijd die nog steeds niet uitgevochten is?
Murphy’s wet
Na het doen van wat onderzoek over Ryan Murphy leerde ik dat de schrijver en produceunt in 2016 de Half Foundation oprichtte, “aiming to make Hollywood more inclusive by creating equal opportunities for women and minorities behind the camera”. Onder de regie van Murphy zelf lukt dat goed: naar eigen zeggen worden de ‘women & minority requirements’ ruimschoots gehaald binnen zijn bedrijf. Ook Hollywood heeft vier zogenaamde ‘shadow directors’ waar Janet Mock en Jessica Yu er twee van zijn. Janet Mock, schrijver, producent en zwarte transvrouw, hielp hem met het bijschaven van de zwarte personages in de serie. Moch stelt in een inverview met Them:
“I think Hollywood has a long way to go. […] I don’t think that Hollywood is fully representative yet of the diversity of talent that’s out there, and I don’t think that we’re doing the necessary work and making sure that we implement and advocate and recruit that kind of talent and support them, as well”.
Ik ben het eens met haar statement en ik erken de energie die zij, samen met Ryan Murphy, in dit doel steekt. Murphy’s doel heet hele werkelijke effecten waardoor voorheen onderdrukte stemmen steeds meer volume krijgen in de filmwereld. Dat is de enige manier waarop gelijkheid tot stand komt. Niet door de spreekbuis van witte filmmakers, maar uit de monden van de onderdrukten zelf. Wellicht dat we dan wél de geschiedenis van de zwarte hoofdrolspelers mogen ontdekken.
Conclusie
Door de witte heteroseksuele man de hoofdrolspeler van deze serie te laten zijn, laat Murphy een grote kans liggen om de wereld die hij probeert te creëren werkelijkheid te maken. Ook het romantiseren en herschrijven van een eeuwenlange strijd tegen discriminatie en homofobie is een twijfelachtige methode om de wereld te verbeteren. Gelukkig werkt Murphy buiten zijn scripts om op een effectievere manier aan dit doel, zodat we in de toekomst nader kennis kunnen maken met personages als Camille en Archie. Zodat de toekomst er rooskleuriger uitziet dan de werkelijke geschiedenis.
LON 
Leave a Reply